1.
Zorbalığa uğrayan çocuklar, zorbalık yapanları söylemezler. Çünkü bunun bir şeyi değiştirmeyeceğini düşünürler.
Çocukların böyle düşünmemesini sağlamanın tek yolu vardır, zorbalık yapanların mutlaka yaptıkları zorbalığın nitelik, nicelik ve boyutlarına göre bir bedel ödediğini görmeleri.
Ve çocuklara bir güvenebilecekleri kurumlar yaratmaz zorundayız. Çocuklar güvendikleri an her şeyi paylaşır ve istismara kapalı hale gelirler.
Altyapı kurumları bu bağlamda güvenilir olmak zorundadırlar.
Altyapılarda duygusal istismar başta olmak üzere her türlü istismarı önlemenin yolu altyapı kurumlarını, çalışanlarından oluşan "güvenilir kurum" yapmaktan geçer.
Bunun için çocuklar yönelik uygulanacak görüşmeler, anketler, psikometrik testler ve gözlemler önemli ter tutar. Bu konularda uzman desteği almak her zaman önemli ve gereklidir.
2.
Günlük ve normal hayatta her türlü aşağılanmaya, rencide edilmeye ve önemsenmemeye uğramış ve uğramakta olan çocuklar, bu süreci bir süre sonra olağan bulmaya başlarlar. Buna olumsuz adaptasyon denir.
Olumsuzluğa adaptasyon ileride o çocuğun büyüdüğünde diğer çocuklara karşı aynı olumsuzluğu yaşatacak olmasıdır. İşte bu olumsuz denklem kurulduğu zaman nesiller boyu devam eden bir yaşam biçimi ve kültürüne dönüşür.
Altyapı eğitim kurumları ve okullarımızın birçoğu bu konuda çok olması gereken ideal yaşam ortamları sunmaktan uzaktırlar. Bu kurumların mimari yapısıyla, başkaları ile paylaşılmasıyla, eğitim içerikleri ile, antrenör yeterlilikleri ile ve daha bir çok faktör ile ilgili olan şeylerdir.
Ama koşullar ve olanakları ne denli olumsuz olursa olsun antrenör davranışları konusunda yapılabilecek çok şey vardır.
Antrenörlerin çocukları sevmesi ve onlara saygı duyması, çocukları tepesine çıkarması değildir.
Onlara birer birey olduklarını hissettirecek, birey olarak önemli ve değerli olduklarını yaşatacak eşitlikçi ve adil kurallar ve ilkeler koyarak, ve daha önemlisi belli kurallar içinde herkese kendini ifade etme fırsatları tanıyarak olabilecektir.
"Çocuklar çok şımarık ne yapayım?" sorusu ve gerçeği karşısında haklılık payı vardır elbette... Bir süre sonra her çocuk yerini ve haddini bilecek bir ortam içinde olduğunu anlayacaktır.
Önemli olan o ortanı hazırlayabilmek ve bunu çocuk tarafından içselleştirilmesini sağlayabilmektir.
Çocuklar kötü değildir, olamazlar.
Öyle görmüşler ve öyle itibar kazanmışlar veya kendilerini öyle ifade etmiş olabilirler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder