"ÇOCUKLAR OYUN OYNARKEN YARIŞABİLİRLER
AMA
ASLA YARIŞMAK İÇİN OYUN OYNAMAMALIDIRLAR"
Oyunun kendi doğası içindeki yarışma eğlenceyi de beraberinde getirir.
Fakat;
Yarışma için oynanan oyunlarda yenmek ve yenilmemek duygu ve düşüncesi ister istemez ön plana çıkar ve yenmenin biricik amaç olduğu oyunlarda mutlaka bir kazanan bir de kaybeden vardır.
Oysa oyunun kendi karakteri ve doğası gereği söz konusu yarışmada ise yenmek de yenilmek de sadece bir eğlence meselesidir. Yenmiş olan kazanmış, yenilmiş olan da kaybetmiş olmaz.
Örneğin elin sende oyununda kazanan ve kaybeden var mıdır?
Ya da iki taştan kale yapılıp 30-40 metrekarelik alanlarda yapılan futbol oyunlarında kazananlar ve kaybedenler söz konusu mudur?
Oyunun kendi doğasına müdahale edildiği ve kazanma ve kaybetmeme üzerine inşa edilen oyunlarda, özellikle de futbolda her iki taraf için oyunlar olması gerektiği gibi eğlenceli değildir asla. Çünkü oyun gitmiş sadece futbol kalmıştır. Oysa futbol bir oyundur ve oyunlar eğlencelidir. Oyunlardan eğlenmeyi çıkardığınız an öğrenme de, yaratıcılık da, karşıdakine sevgiyi de ortadan kaldırmış olursunuz.
Özellikle kaybedenler için oyun artık bir oyun değil, bir daha ki sefere kaybetmemek için her şeyi yapması gereken bir "ölüm kalım" meselesi haline gelir ki; şimdiki altyapı eğitimlerinin içler acısı durumu da budur.
Çocuklar oyunun kendi doğası ve karakteri içinde varsa yarışsınlar, ama kazanmak ve kaybetmemek için asla oyun oynamasınlar. Oyunlar çocukların kazanması ya da kaybetmemesi üzerine üretilmiş etkinlikler değildir.
Oyunun olmazsa olmaz birinci koşulu eğlenmektir.
İkincisi herkesin rol alıyor olmasıdır.
Üçüncüsü seviyeye uygun olmasıdır.
Ve dördüncüsü sürecin ve sonucun önceden asla kestirilemeyecek olmasıdır.
Unutmamalıyız ki; Her şeyin bir zamanı, her şeyin bir kararı vardır.
Acımasızlık, hoyratlık "çocukları çelikleştirmez" sadece duygusuzlaştırır.
Oysa her oyun biraz da duyguyla oynanır, duygu ile güzelleşir ve duygu ile gelişir.
Yaratıcılık bir duygu işidir çünkü...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder