Formal eğitim bilindiği üzere belli bir programı, zamanı, mekanı ve eğitim veren ile alan ilişkisinin düzenlenmesine dayalı sistematik eğitim ifade eder.
Bu anlamda kulüplerin altyapı eğitimleri (eksikler ve sorunlar olsa dahi) formal eğitim olarak değerlendirilir.
İnformal eğitim ise yeri, zamanı, programı olmayan, eğitim veren ile alan ilişkisinin kurulmadığı rastgele ancak her yerde her zaman kişinin kendi isteği ve ihtiyacını gidermek amacıyla özgür iradesine dayalı olarak gerçekleştirdiği etkinliklere dayalı eğitimdir.
Sanıldığı gibi bir ülkenin ve bir toplumun bir çok alanda olduğu gibi özellikle spor alanında uluslar arası boyutta belli bir düzeye gelmek için sadece formal eğitim yeterli değildir.
Neden?
Çünkü formal eğitim (okullar, kulüpler) herkese aynı ölçüde, farklı gelişim özelliklerine uygun olarak eğitim verebilme sistematiğine sahip olamazlar. Çünkü işleyen bir süreç söz konusudur. Daha da önemlisi her çocuğun o an için istekli olup olmadığı gibi bir durumu dikkate almaz, alamaz.
Oysa informal eğitim çocuğun kendi düzeyi ve isteği doğrultusunda katıldığı etkinlikler demektir. Bir çok çocuk informal eğitimde daha verimli olurlar. Çünkü hem kendi biyoritmlerine uygun davranabilme şansına sahiptirler hem de başarısız olma gibi bir değerlendirme baskısı altında olmadıkları için daha üretken ve yaratıcı olabilirler.
İnformal eğitimin öne çıkan dezavantajı kılavuz yani öğretmen ya da antrenörün olmamasıdır. Ama buna karşın çocukların gördüklerini deneme, sınama ve tekrar etme özgürlükleri sınırsızdır. Taklit etme fırsatları boldur. Onun içindir ki; sokak futbolu, mahalle arası futbol, teneffüslerde futbol çok daha keyif vericidir çocuklar için.
Pratik alanda bu nasıl sağlanır?
Yerleşim alanlarına açık, girilebilir ve çok sayıda oyun alanı yaparak gerçekleşir. Hiç bir şey yapılmasa dahi oyun oynamaya uygun boş alanlar bırakarak gerçekleşir. Aslında bu kadar basittir yapılması gereken şey.
Bir ülkenin sporu, bir ülkenin futbolu sadece formal eğitim dediğimiz kulüplerin altyapı eğitimleri ile geliştirilemez.
Aslında sporda, özellikle de futbolda informal eğitim formal eğitimin ön ve arka bahçeleridir. Buralarda artık daha farklı şeyler peşinde olan, yaşdaşlarına oranla öne geçmiş çocukların formal eğitime yönelir veya yönlendirilirler.
Oysa Türkiye'de kulüpler çoğu zaman informal eğitimi de yürütmek durumunda kalmaktadırlar, çünkü çocukların kulüp düzeyine gelip bir altyapı kurumunda yer alacak denli farklı olabilmeleri ve kendilerinin farkına vararak kulüplere yönelmeleri öncelikle onların kolay ulaşabilecekleri oyun alanları ve semt sahalarında kendi kendilerine oyunlar oynamalarından sonra gerçekleşmelidir.
Uluslararası düzeyde başarılı ülkelerde durum budur. Abartısız her mahalledeki küçüklü, büyüklü spor alanları ve futbol oyun alanlarının varlığı informal eğitimin olmazsa olmaz koşuludur.
Kulüp altyapılarının hareket becerileri daha önde olan çocuk arayışlarının kaynağı oyun bahçeleri, oyun alanları, mahalle ve semt sahalarıdır.
Her zaman ve herkese açık ve kolay ulaşılabilen oyun alanları informal eğitimi olağan üstü boyutlara taşır. Bunun yansımaları formal eğitimde kendini hissettirir. Çünkü formal spor/futbol eğitimine gelenlerin bir amacı ve farklılığı söz konusudur.
Bundan sonrası ise altyapı eğitiminin sistematiğini ve bilimsel temellerini iyi oluşturabilmek ve sürekliliği sağlayacak bir modeli uygulayabilmektir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder