OYUN, FUTBOL, HÜMANİZM VE YABANCILAŞMA ÜZERİNE

(Kısa felsefi bir deneme)

Bütün oyunlar insancıldır.
Oyunların insancıllıktan uzaklaşma düzeyini yarışmanın niteliği ve niceliği belirler.

Futbol bir oyundur. dolayısıyla bir oyun olarak insancıldır. Çünkü diğer tüm oyunlarda olduğu gibi insan ile ilgili ve insana dair bir etkinliktir.

Oyunları da, bir oyun olarak futbolu da insancıl olmaktan çıkaran şey, onun insan ile ve insana dair olmaktan çıkarmaktır.

Çünkü kazanmanın biricik amaç, kaybetmemenin biricik korku ve tedirginlik haline gelmesi demek, insana dair ve insanla ilgili değil, insanın içinde olduğu ama insanı yok sayan ve değersizleştiren bir durumu yansımasıdır.

Oyunu bozan, oyunu insana dair ve insanla ilgili olmaktan çıkaran şey doğal yarışma veya yarışmanın doğallığı değil, yarışmanın tamamen kazanma odaklı ve kazanma amaçlı olarak tasarlanmış olmasıdır. Kazanma tasarımı önce kazanma tutkusuna sonra da kazanma saplantısına dönüşür. Burada insanın kendisini metalaştırması ve tüketmesi yani araç yerine koyması vardır.

İnsanın araç, oyunun amaç haline geldiği durum "oyunun doğasının" ters yüz edilmiş haldir. Oysa oyun bir araç, insan ise amaçtır. Üstelik amaç haline gelen faaliyet de bir oyun değil, kazanmayı sağlayacak olan “araçsallaştıran bir araç” olan bir faaliyettir.

Bu tasarımın yani oyunda kazanmanın amacı ne kadar şiddetli olursa, oyun da o kadar doğal ve insancıl olmaktan çıkar.
oyun insanı araç haline getirirken kendisi de araç haline gelir.

Lakin tüm bunlara neden olan şey de yine insandır.
Dolayısıyla insan kendisi için kendisini araçsallaştıracak olan oyunu araç haline getirmektedir.

Son aşamada oyunun yabancılaştırılması oyuna yabancılaşmaya neden olmakta bu da insanın kendine yabancılaşmasıyla nihayete ulaşmaktadır.